۱۳۹۰ اسفند ۲۹, دوشنبه

رمق

رمق رمق

از نای، بی رمق

کلافه‌تر از پای پرنده‌ای

که سرش، در فنس‌های پادگان

گیر کرده است

آسمان، رنگ دیگر است

***

صدا صدا

کلاغ های ساعی، بی‌صدا

اندوهگین‌تر از برف‌های شهر

که آفتاب، های‌شان را بریده است

وقت مردن است

***

حلقه حلقه

حلقوم گرفته

بغض

سیگار

نفس

های

آخر است.