بر اساس " ایثار " اثری از تارکوفسکی
ما تنها مرگ را به شادمانی سروده‌ایم
و در میانه‌های راه
درخت خشکی به گناه می‌سوخت
مثل یک رود خشک
لب‌های خشک
که هیچ گاه ، " کلمه " را تجربه نکرده بود
<< در ابتدا کلمه بود >>
و تنها
کلمه بود .
سوخت
در واژگان بی تقدیر
سکوت را به هر بهانه گناه پنداشتند
و پیراهن ساحره‌ای در میان تاریخ
بر شاخه‌های درخت خشک
به سحر
سوخت .
در انتها مرگ را
به بهترین واژگان بی حروف
به شادمانی سروده‌ایم .
* تصویر از فیلم ایثار
پستها
